تفاوت لوله مانیسمان (بدون درز) و لوله درز دار

دو نوع لوله فولادی وجود دارد، یکی بدون درز و دیگری دارای یک درز تک جوشی در طول آن است. هر دو کاربرد متفاوتی دارند. لوله های بدون درز معمولا وزن سبک تری دارند و دیواره های نازک تری دارند. از آنها برای حمل مایعات استفاده می شود. لوله های درزدار سنگین تر و سفت تر هستند. قوام بهتری دارند و معمولا صاف تر هستند. آنها برای مواردی مانند حمل و نقل گاز، مجرای برق و لوله کشی استفاده می شوند. به طور معمول، آنها در مواردی استفاده می شوند که لوله تحت تنش بالایی قرار نگیرد. برخی از ویژگی های لوله را می توان در طول تولید کنترل کرد. به عنوان مثال، قطر لوله اغلب بسته به نحوه استفاده از آن تغییر می کند. قطر می تواند از لوله های کوچکی که برای ساختن سوزن های زیر پوستی استفاده می شود تا لوله های بزرگی که برای انتقال گاز در سراسر شهر استفاده می شود، متغیر باشد. ضخامت دیواره لوله نیز قابل کنترل است. اغلب نوع فولاد نیز بر استحکام و انعطاف لوله تأثیر می گذارد. سایر ویژگی های قابل کنترل عبارتند از طول و پوشش لوله.

مواد خام تولید لوله مانیسمان (بدون درز) کاوه

ماده اولیه در تولید لوله مانیسمان، فولاد است. فولاد عمدتاً از آهن تشکیل شده است. سایر فلزاتی که ممکن است در آلیاژ وجود داشته باشند عبارتند از آلومینیوم، منگنز، تیتانیوم، تنگستن، وانادیم و زیرکونیوم. برخی از مواد تکمیل شده گاهی اوقات در پروسه تولید لوله مانیسمان استفاده می شود. به عنوان مثال، اگر لوله روکش شده باشد ممکن است از رنگ استفاده شود. به طور معمول، مقدار کمی روغن روی لوله های فولادی مانیسمان در انتهای خط تولید اعمال می شود. این به محافظت از لوله کمک می کند. در حالی که در واقع بخشی از محصول نهایی نیست، اسید سولفوریک در یک مرحله تولید برای تمیز کردن لوله بدون درز استفاده می شود.